سخنی با دانشجویان صنعتی

سلام به دوستای خوب صنعتی

این نوشته صرفا از دید یه دوستی هست که سعی کرد جای استاد بودن با دانشجوهاش دوست باشه.

شما ها نمی دونید من که درس می دادم با این دید بود که دارم به بهترین دوستام درس می دم و نمره خوب گرفتن اونا یعنی اینکه من نمره خوب گرفتم و نمره بد آوردن اونا یعنی من نمره بد آوردم و اونی که از این نتیجه ها خوشحال می شد و یا ناراحت بیشتر از شما من بودم. و با این دید نگاه می کردم که این دوستا قراره یه روز آینده ایران رو بسازن.حالا رسید آخر ترم و دوستام به سه دسته تقسیم شدن که حرفم با هر دسته اینه:

اول حرفم با دوستایی هست که درس رو با نمره تقریبا خوبی پاس کردن . امیدوارم که این ترم یاد گرفته باشن که خوب درس بخونن و ترم های بعد هم جزء بهترین های دانشگاه باشن.

دوم حرفم با کسایی هست که نمره متوسط گرفتن اینه که تلاش شما مطمئنا در حد بهترین ها بوده اما نمی دونستید راه دقیقا چیه حالا که متوجه شدید حتما ازش تجربه کسب کنید تا بتونید بهترین باشین.

سوم حرفم با کسایی هست که واقعا نمی دونستند چه جور با دانشگاه کشتی بگیرن تا پیروز باشن و مطمئنم الان متوجه شدن. پس ازتون خواهش می کنم که روحیتون رو از دست ندید و  از گذشته تجربه بگیرید و برای آینده موفق باشید.

در آخر از خدا هم می خوام که بهترین ها رو بهتون بده و بتونید همیشه با تلاش بهترین و موفق باشید.